Bulimiczne serce, zwraca całą swą duszę...

Wymioty, myślałam że do nich już nie wrócę.
Jem, zwracam aż nic ze mnie nie płynie...

Piję szklankę wody, czekam 5 minut w nadziei że ta seria rzygania sprawi że zwymiotuję coś jeszcze a nie samą wodę i własną godność. Boli mnie potem serce, szczęki, na rękach mam czerwone plamy.
Nie chcę myśleć o niczym, chcę być ponad to.
Czuję się, jakbym była uzależniona od...jedzenia.
Ohydne, obrzydliwe uczucie.
Wiem że wymioty są złe, już kiedyś się o tym przekonałam, mia niszczy organizm, powoduje arytmię...
A jednak wracam w jej objęcia.
Może się ogarnę, może mi się uda.
Może nie muszę się posuwać do rzygania, by przestać jeść.
Oby jutro, nadszedł lepszy dzień.
Czuję się samotna i zawiedziona sobą.
Myślałam, że nie wrócę do bulimii...
Może, to przez to że jestem chora i padło mi na mózg, sama nie wiem.
Czuję się przerażająco nieistotna i samotna.

EDIT:

Bardzo chcę być chuda.

Już teraz.

Zaraz.

Ale to niemożliwe, na to trzeba pracy i wyrzeczeń.

Mam wrażenie że nigdy nie zaakceptuję siebie i tego swojego ohydnego tłuszczu.

Ale będę dzielna, będę walczyć o chudość, o bycie idealną.

Będę dążyć do celu z uśmiechem na twarzy, by osiągnąć me marzenie.

Mimo że jestem na razie gruba, to wierzę w to że poprzez ciężką pracę mogę to zmienić.

Zmienić tą porośniętą tłuszczem larwę którą jestem, w motyla.

Jedno wiem NIGDY SIĘ NIE PODDAM.

Wy też dążcie do celu i dawajcie z siebie wszystko nie na jutro... nacodzień. :)